قلم شکسته

بسم الله

اذن دخول حرم تو...یا ابالفضله....

یک کبوتر مگر چه می خواهد؟

جز کمی جا ز پهنه ی گنبد

ذکر یا ساقی العطاشا شد

چون دوا بهر تشنه ی گنبد

او تپش های قلب خود را داد

چون امانت به سینه ی گنبد

زیر پرچم نفس نفس جان داد

زنده شد روی صحنه ی گنبد

یک کبوتر مگر چه می خواهد؟

جز کمی جا ز پهنه ی گنبد

ح.م

بسم الله

دریا...غزل...بهانه...نفس...حس  و خستگی؛

این واژه های تا دم آخر، همیشگی؛

با یک نگاه معجزه آسای چشم تو؛

شد شعر عاشقانه ی داغ و دو ویژگی:

شعری ز قلب عاشق من نذر چشم تو

شعری چکیده از غم چشمت به سادگی

من در پیاله عکس تو را دیده ام..بیا؛

تا فارغم کنی تو از این داغ تشنگی

این جزر و مد قلب من از کودکی هنوز؛

دارد به بوی موی سیاه تو بستگی

من پا به پای قطره ی باران دویده ام

از پیش ابرِ فاصله تا رود زندگی

جاری شدم میان تن دشت خنده هات

جاری شدم شبیه تو و حس تازگی

گل بوته های عشق تو در انقلاب رنگ

چشمم اسیر جاذبه و حس خیرگی

بر روی برگ تازه یاس ی نوشته شد:

فصل نخست قصه ی عشقی، به سادگی

ح.م

بسم الله

حوّا شدی که آدم این قصه ها شدم

از قید و بند حور و پری ها رها شدم

با بوی سیب سرخ تو در ربّنای عشق؛

وقت هبوط قطره ی اشکت، دعا شدم

یا تو میان واژه ی «یا رب» نشسته ای؛

یا من اسیر کفر تو، از دین جدا شدم

مثل خلیل بت شکنی، با تبر بیا؛

حالا برای ضربه زدن ها؛ سزا شدم

تا ساحران قلب مرا منقلب کنی؛

موسی شدی و معجزه ات را عصا شدم

این قلب مرده را که مسیحا دوا نکرد

با قطره های اشک تو آخر، دوا شدم

یک اعتراف ساده و اشکی که جاری است

من نذر گریه های تو بودم، ادا شدم

تقصیر سیب و گندم و حوّا نبود و نیست

من با نگاه آخری ات مبتلا شدم

ح.م

بسم الله

چون باغ رد شده از نوبهار عمر
بر عمر رفته ز کف گریه می کنم

مبهوت جذبه ی ایوانی از طلا
بر خاطرات نجف گریه می کنم

دارایی ام، دو سه قطره، همین وبس
چون دُر به قلب صدف، گریه می کنم

کل ملائکه در صف به انتظار؛
من هم که آخر ِ صف گریه می کنم

فارغ ز علت و معلول اشک ها
اینجا بدون هدف گریه می کنم

این گریه وقف تو و خاندان توست
من بهر کسب شرف گریه می کنم

دلتنگ روی تو هستم..نگاه کن
بر خاطرات نجف گریه می کنم

ح.م

بسم الله

برای یار غائب از نظر، در آستانه ورود به ماه رحمت

نقره کوب است رکاب تن مهتابی ماه
چشم شهلای تو فیروزه ی دلها گردد

از "الف" گفتی و "یا" هم  به شما وابسته است
تا که دستخط تو آموزه ی دل ها گردد

به سفر رفته ای و شوق رسیدن به شما؛
باعث نیت ده روزه ی دل ها گردد

تشنه ی بوسه ولی لب به لب ایم از عشقت
پر ز اشک غم تو، کوزه ی دل ها گردد

خوردن حسرت آن سیب نگاهت ای جان!
نکند مبطل این روزه ی دل ها گردد

ح.م