قلم شکسته

بسم الله

با نفختُ ریختند در ما خدا را بیشتر

در دل ما فاضل خاک شما را بیشتر

14 معصوم را در گریه هایم خوانده ام

عاشقم من روضه اهل کسا را بیشتر

مرغ قلبم می رود هر سو ولیکن عاقبت

می شناسد گنبد کرب و بلا را بیشتر

هر وجب از این حرم را بوسه باران میکنم

چون جوانم، قبله پائین پا را بیشتر

نان و آب و روزی ام از برکت عشق شماست

رزق دائم داده ای اشک و بکا را بیشتر

بر سر عهد تو با خون جگر ماندم ببین!

یاد من ماند از ازل «قالو بلی» را بیشتر

گاهی میگویی بیا و گاه در اذن دخول؛

نذر قلبم میکنی تلخی "لا" را بیشتر

هر چه میخواهی بکن، تنها نگاهت می کنم

بس که حس کردم غم خوف و رجا را بیشتر

کربلایت هم نشد، یک حسرتی دارم هنوز

شوق سقاخانه ی عشق رضا را بیشتر

من که میمیرم، بیا و مرحمت کن لا اقل

عاشقم مردن در این ماه عزا را بیشتر

ح.م

بسم الله

از زبان حضرت زینب(س)

ما چهل روز است از داغ تو بارانی شدیم

پیش اسماعیل چشمان تو قربانی شدیم

یوسفی گم گشته داریم و ز بوی پیرُهن

با قدی خم راهی این دشت کنعانی شدیم

کاف و هاء و یاء و عین و صاد ما از هم گسست

ما هم آخر جزء این اسرار قرآنی شدیم

آسمان چشم ما هجده قمر را دید و بعد؛

در خسوفی مات خون روی پیشانی شدیم

قد خم، چشم کبود و موی از داغت سپید

همنشین گریه ها و اشک پنهانی شدیم

مختصر گویم ، گلویم نا ندارد جان تو

از کبودی ها حسین جان! مادر ثانی شدیم

مثل پروانه به گرد شمع رویت پر زدیم

سوختیم و کشته آن رأس نورانی شدیم

گرد خاکستر به رویت بود و قدری هم گلاب؛

بغض خولی در دل و مدیون نصرانی شدیم

تا تو رفتی و علمدار و علی اکبرت؛

زینت هر مجلس عصیان و مهمانی شدیم

کوفه و شام و هیاهو و صدا و هلهله

چون اسیران وارد شهری چراغانی شدیم

کربلای دیگری در کوفه برپا گشته بود

تازه آنجا غصه دار مسلم و هانی شدیم

ما که آبادانی هفت آسمان از عشق ماست

در کنار کاخ ظلمت، وقف ویرانی شدیم

آیه آیه بر لبت شرح فراق زینب است

در خرابه غرق آن آوای روحانی شدیم

اینهمه خواندم ولیکن بغض دلها وا نشد؛

ما چهل روز است در این غصه زندانی شدیم

ح.م

بسم الله

بعد واقعه رسیده بودی باران

ای کاش کمی دویده بودی باران

از بهر تو هم دعا به لب داشت حسین^(ع)

ای وای اگر شنیده بودی باران

اشکی که ز گونه علمدار چکید

پنهان ز همه، تو دیده بودی باران

راه را بر پسر حضرت دریا بستند

کاش راه دگری گزیده بودی باران

خون مانع دید اسب اکبر^(ع) شد...کاش؛

دستی به سرش کشیده بودی باران

شاید که برای اصغرش کافی بود

یک قطره اگر چکیده بودی باران

آندم که به خون خود شنا میکرد عشق

ای کاش به خون تپیده بودی باران

ح.م

بسم رب الحسین(ع)

این همه راه آمدم حالا بیا با من بگو

آن عبای کهنه و انگشتر دست تو کو؟

 .

.

.

روضه است

هر که خواست در ادامه مطلب بخواندش

بسم الله

روضه است

از لسان مبارک حضرت ارباب به علی اکبر(ع)

موقع رفتن میدان چه سریع پا شده ای

اذن دادم به تو تا غرق تمنا شده ای

حاصل عمر حسینی و خدا می داند؛

خون دل خورده ام آنقدر، که رعنا شده ای

آه...حالا که تمام جگرم بسته به توست؛

بهر قربانی این بزم، مهیا شده ای

قبل رفتن پسرم، پیش پدر راه برو

این دم آخری ای ماه! چه زیبا شده ای

پسرم این رجزت را ز که اموخته ای؟

بهترین حاصل آموزش سقا شده ای

  روزه را با عسل لعل پسر باز کنم؟

شکر لله که تو هم صاحب فتوا شده ای

و ان یکادی ز لبم نذر نگاهت کردم

مثل حیدر وسط معرکه آقا شده ای

گم شدی در وسط خیل سپاه دشمن؛

از پس بارش شمشیر تو پیدا شده ای

ای وای! کجا می رود این اسب؟!...بگو برگردد

جان بابا ز چه رو اینهمه تنها شده ای؟!

اشبه الناس به پیغمبری ای ماه منیر!

عاقبت مثل تن حضرت یحیی شده ای

سه علی با خودم آورده ام اما حالا؛

تو خودت یک تنه تکثیر به صد ها شده ای

من چگونه بدنت را ببرم بابا جان؟

دست من بسته شده، پس که مجزا شده ای

لخته خون ز گلویت چه توقع دارد؟

که تو شرمنده این واژه ی "بابا" شده ای

تشنه ی دیدن آن چشم سیاهت هستم

و تو سیراب به دست خود طه شده ای

اکبرم!، پیش تو، بابا ز نفس افتاده است

پسرم باعث دلشوره لیلا شده ای!

مرده بودم به خدا ، عمه نجاتم داده ست

عمه هم دید که چون لاله ی حمرا شده ای

باغبان ها و تبر ها و هرس کردن ها؛

پس عجب نیست که در بین عبا جا شده ای

به سیاهی همین زلف پر از خون سوگند

این دم آخری ای ماه! چه زیبا شده ای

ح.م

بسم الله

بشکند آن قلم که امضا کرد

بغض در قلب کوفه حاشا کرد

بشکند دست بیعتت کوفه

خون دوباره به قلب مولا کرد

بشکند دست مسلم ت ارباب!

او بساط سفر مهیا کرد

گفته بودم "بیا" ولی افسوس؛

این "بیا" گفتنم چه غوغا کرد

می نویسم بدانی ای آقا!

شهر کوفه چه با دل ما کرد

شب و روز چنین بلادی را؛

باید از هم کمی مجزا کرد

صبح کوفه جواب من، "آری"

شب نصیب نگاه من، "لا" کرد

نامه ها تیغ و دشنه شد آقا

اف بر این خدعه ای که دنیا کرد

جان مسلم! میا میا کوفه!

باید از این قبیله پروا کرد

می دویدم میان هر کوچه؛

فکر معجر قد مرا تا کرد

می کند سمّ اسبشان با تو

آنچه "در" با حریر زهرا کرد

زخم سربسته ی مدینه چرا؛

وسط معرکه دهن وا کرد؟

چقدر قافله، " علی" دارد!!

کینه شان را دوباره احیا کرد

دائما فکر اصغرم آقا؛

حرمله تیغ خود مهیا کرد

این جماعت که ارباً اربا را

با علی اکبر تو  معنا کرد

فکر اکبر روان من پژمرد

قلب مجنون، دعای لیلا کرد

لا اقل مشک آب خود پر کن

لشگری قصد چشم سقا کرد

دیگر آتش گرفته چشمانم

گریه از بهر داغ فردا کرد

فکر زینب قرار من برده

دیده را یک "سلام" دریا کرد

زخم کاری قلب مسلم را

آن "علیک" شما مداوا کرد

می شود جسم این سفیرت را

سر در شهر کوفه پیدا کرد

جان مسلم! میا میا کوفه!

باید از این قبیله پروا کرد

ح.م

بسم الله

من از قبیله ی اشکم، دچار  وادی غربت

که قطره قطره چکیدم دوباره از سر عادت

کلید گریه  مگر که، به قفل توبه درافتد

بَرَد دوباره  دلم را به روز اول خلقت

به روز تلخ جدایی، زتو...ز آنهمه خوبی

به آن هبوط پر از غم، به حس آنی وحشت

میان خاطره هایم، کنار آدم و حوا؛

فتاده سیب قشنگی! به طعم دوری و حسرت

گناه فاصله از تو، گناه از تو بریدن

گناه اول انسان، شروع اشک ندامت

خدای خوب  غزل ها، برای آدم و حوا

دوباره کرده فراهم، بساط روضه و هیئت

بخوان به نام خدایت؛ حمید و عالی و فاطر

بگو حسن که بیایی به سایه سار ولایت

ادای واژه ی پنجم...تمام آدم و عالم؛

خدا و خیل ملائک، نشسته در غم و محنت

و بوی سیب عجیبی، وزیده در دل صحرا

و اشک و ناله ی آدم و عطر تازه تربت

من از نژاد ترابم، ز نسل آدم و حوا

من از اهالی دردم، تو از تبار محبت

شبیه قصه ی گندم، شبیه قصه سیبم

ببین دوباره رسیدم به شهر خالی ظلمت

شبیه ضجه ی حوا، شبیه گریه آدم

من از قبیله اشکم، چکیدم از سر عادت

ح.م

بسم الله

کمی شعر جدیدم فرق دارد
و تاکید اکیدم فرق دارد

و نحن اقرب..صدباره گفتم:
که من حبل الورید م فرق دارد

در باغ بهشتت باز باز است
که من اصلا  کلیدم فرق دارد

ح.م