قلم شکسته

بسم الله

کربلا داغ عمیقی ست، مکرر شده است
خواهری باز پریشان برادر شده است

تا برادر به لبش حرف جدایی برده ست
غصه هر بار نصیب دل خواهر شده است

یک برادر وسط معرکه تنها شده باز؛
خواهرش فاطمه چون زینب مضطر شده است

خواهری حس غریبی ست که می سوزاند
واژه "فاطمه" با "گریه" برابر شده است

شب هجران برادر شب بی پایانی ست
اشک داند که چگونه شب او سر شده است

دوری و غصه بهانه ست، خدا می داند؛
عشق باعث شده تا دیده او تر شده است

طاقتش نیست هوایی برادر شده باز؛
بال و پر میزند انگار کبوتر شده است

خواهر و دشمن و بالین برادر رفتن؛
معجزه بوده که هر بار میسر شده است

چادری را که سرش کرده گمانم....انگار؛
چادر مادری اندازه دختر شده است

هر تپش نام رضا(ع) را به زبان دارد، دل؛
تند تر میزند، این فاصله کمتر شده است؟

خاک این شهر ولی بوی عجیبی دارد؛
قصه انگار که اینگونه  مقدر شده است:؛

خواهر اینبار نبیند که برادر را زهر؛
همچو آیین گلو و رد خنجر شده است

آسمان ها دگر از داغ پیاپی پر بود 
راوی قصه  رد از غصه معجر شده است

فاطمه، فاطمه بوده ست که در قم حالا
بارگاه ش حرم حضرت مادر شده است

ح.م

بسم الله

درخت عشق تو همواره ماحصل دارد
که قلب عاشق من شوق صد غزل دارد

و سیئات دلم را نگاه پر مهرت؛
به یک اشاره به حُسنی دگر بدل دارد

 دلم برای همین حرف ساده اش، صدها؛
دلیل و مدرک کافی و مستدل دارد

به اعتبار همین عشق نابتان بوده ست
که حرف شاعرتان هم کمی محل دارد

همیشه نام قشنگت شعار دل بوده ست
که طعم تازه «احلی من العسل» دارد

اگر چه دست نگاهم همیشه کوتاه است
درخت عشق تو همواره ماحصل دارد

ح.م

تحت تاثیر غزل زیبای سید حمیدرضا برقعی